In de rubriek ‘Lieve zus…’ gaan we maandelijks met elkaar in gesprek over de meest uiteenlopende onderwerpen.

milou: Wat hebben we het afgelopen weekend fijn gehad hè? Van samen struinen door de straten van Amsterdam tot ons bordje aflikken bij Buffet van Odette en van eindeloos kletsen over van alles en nog wat tot aan cocktails én mocktails drinken bij Lotti’s in Hoxton Amsterdam. Heerlijk!

Al was er één dingetje iets minder… Onze nachtrust. Hoewel het hotel top was (alle lof voor Vondel Hotels) en de medewerkers na onze ‘klacht’ hun best hadden gedaan om het geluidsoverlast te beperken, hadden we helaas te maken met bovenburen die een nachtdienst aan het draaien waren. Het muziekvolume op standje discotheek, praten als verkopers op de Albert Cuypmarkt en om de haverklap viel er iets op de grond waardoor we wel kunnen concluderen dat hun motoriek - mogelijk door de nodige genotmiddelen - niet meer was wat het hoorde te zijn. En daar kwam nog bij dat jij met jouw 20-weken zwangerschapsbuikje sowieso al regelmatig wakker wordt, kreunend en steunend moet verliggen óf voor de 10de keer naar de wc moet.

sascha: Hahaha ja, die nacht… oh oh oh!

Eerst nog even terugkomend op afgelopen weekend, het was zo heerlijk! Ik word zo blij van samen struinen door een stad, leuke plekjes ontdekken, alle tijd voor elkaar en echte verbinding. Heerlijk gegeten en drankjes gedaan. Wat waren we uit ;-) En toen de nacht, met onze fantastische hotel bovenburen. Ongelofelijk hoe je compleet niet bezig kunt zijn met de mensen om je heen. In een hotel nota bene! En ondanks mijn gekke slaapritme door de zwangerschap hadden onze bovenburen ook zeker effect op m’n slaap, als in, toch een beetje té weinig geslapen die nacht.

milou: Pfff, zeg dat. Ik heb in tijden niet zo weinig slaap gehad. Maar! Het bracht me wel op het onderwerp van deze maand: rekening houden met. Iets wat wij beiden maar al te goed kunnen en wat voor een groot deel ook te maken heeft met onze opvoeding/achtergrond. Het kan ons soms in de weg zitten, maar tegelijkertijd maakt het ons empathisch; wij zouden het namelijk nooit in ons hoofd halen om zoveel geluidsoverlast te maken in een hotel!

sascha: Ik weet nog dat je er die nacht over begon, rekening houden met. Want het was gelijk heel duidelijk dat onze hotel bovenburen dat in ieder geval niet deden en dat wij dat juist te veel doen. 

Uit een onderzoek van Stichting Labyrinth in Perspectief, nu Naasten Centraal, is gebleken dat kinderen die opgroeien met een ouder met psychische problematiek vaak een hogere mate van verantwoordelijkheid voelen. Zij zijn continu bezig met de behoeften van anderen en voelen zich soms ook onnodig verantwoordelijk voor het welzijn van anderen. Dit herken ik en is ook echt wel een thema geweest waar ik me de laatste jaren bewust van ben geworden.

Waar zit hem dat dan in hé, rekening houden met? Ik denk dat er, als ik over mijzelf spreek, het niet durven teleurstellen, anderen hun behoeften bovenaan zetten, zorgen voor en perfectionisme een grote rol spelen.

milou: Best typisch hè? Zelf merk ik dat ik nog het een en ander moet leren als het gaat om mijn eigen behoeftes voelen. Ik heb er namelijk geen moeite mee om ze uit te spreken, maar vaak vind ik - of beter gezegd: denk ik te vinden - wat een ander wil wel prima en ga ik daarin mee. Zonder dat ik vanuit mezelf een gevoel heb van ‘ja, dat wil ik’ of ‘nee, dat wil ik niet’. Klinkt misschien een tikkeltje onduidelijk of voor sommigen zelfs zweverig, en tegelijkertijd denk ik dat er ook niet achter alles iets gezocht hoeft te worden, maar ik weet inmiddels dat ik mijn gevoel heel makkelijk kan ‘uitschakelen’ als een soort beschermingsmechanisme. Enerzijds heel fijn, want als ik me rot voel kan ik heel snel de knop weer omzetten en doorgaan. Anderzijds stop ik dat rotgevoel dan dus weg, in plaats van het te voelen, ervaren en verwerken waardoor het ergens wordt opgeslagen in mijn lichaam.

sascha: Ik heb zelf ook ervaren dat ik het leven voor een lange tijd alleen via mijn hoofd heb geleefd. Precies hoe jij het ook omschrijft. Keuzes maken door te analyseren in plaats van te voelen, meegaan met wat anderen willen omdat ik bang was om mijzelf te laten zien, te laten horen en bang voor hoe mensen naar mij keken als ik soms net een andere mening had. Want wat voelde ik dan? Ik had werkelijk waar geen idee. En op die momenten ga je vaak over je grens, omdat je je grens niet herkent, je niet stilstaat bij wat jij nodig hebt als persoon. Dat heeft ook met egoïsme te maken, een woord wat ik helaas soms nog steeds associeer met negativiteit, maar het is zo enorm belangrijk om jezelf op de eerste plaats te zetten. Zodat je gezond kunt geven aan de mensen om je heen, nadat je eerst jezelf hebt gevoed. Zonder dat het geven aan anderen jezelf teveel energie kost. Maar die keuze maken, daar is kracht, moed, bewustzijn, durf en vertrouwen voor nodig, en dat koop je niet zo 1, 2, 3 in de winkel.

Ik weet bijvoorbeeld nog goed dat ik met mijn vriendinnen op een festival was, jaren geleden. Sowieso ben ik niet het type voor techno-achtige muziek en zat ik destijds niet helemaal goed in mijn vel. Ik ging mee omdat ik wat afleiding wilde en ook niet zo goed durfde af te zeggen. Al bij aankomst merkte ik dat ik in mijn hoofd bleef zitten. De gedachten die ik had, die negatief waren, hadden effect op mijn gevoel. Wat negatiever werd. Ik zat mezelf enorm in de weg en kon moeilijk ontspannen. Uiteindelijk heb ik besloten naar huis te gaan. Met tranen in mijn ogen vertelde ik mijn vriendinnen dat ik zo niet op m’n gemak was en graag naar huis wilde. Ze hadden alle begrip, maar het zelf accepteren vond ik lastig. Ik heb er daarna nog best lang mee gezeten, maar dat moment was wel een soort begin van kiezen voor mezelf, ongeacht dat ik daarmee anderen zou teleurstellen. Alsof je dan een nieuwe basis begint te vormen waar je, als je er bewust van bent op terug kunt vallen.

milou: Grappig om te zien hoe we daarin dan ook weer verschillen. Tot voor kort wist ik geeneens dat er bij jou sprake was van angst om van jezelf te laten horen of bang was voor de mening van anderen. Zelf herken ik dat niet (of… voel ik dat niet ;-)). Wel herken ik het dat ik blijkbaar geen grens - voor mezelf - had en daardoor altijd maar doorging. Maar ik vond oprecht alles leuk, ging overal in mee, zei overal volmondig ja op en ondanks dat ik wel eens - of beter gezegd: geregeld - met m’n neus op de feiten werd gedrukt negeerde ik de ‘signalen’ volledig.

Mogelijk is dat ook een van de oorzaken geweest van de tijd dat ik tegen een burn-out aan liep - of er misschien wel gewoon middenin zat… Na jaren van altijd maar doorgaan, negatieve emoties wegstoppen en tegen alles - uit vrije wil - ja zeggen zonder dat ik wist waar mijn behoeftes lagen, kwam ik mijn nieuwe zelf toen keihard tegen. Toen moest ik ook ineens ‘egoïstisch’ zijn, terwijl ik daarmee dezelfde associatie heb als jij. En duurde het ook een tijdje voordat ik kon accepteren dat ik zuiniger om moest gaan met mijn energie. Gelukkig weet ik daardoor inmiddels wel veel beter waar mijn behoeftes liggen. Al moet ik zeggen dat ratio en hart nog niet altijd volledig op één lijn zitten.

sascha: Ja, ook ik weet nu veel beter waar mijn behoeftes liggen. 

Jaren later, na nog veel vaker durven kiezen voor mezelf (terwijl dat nog steeds niet altijd prettig voelt) kreeg ik van een lieve vriendin terug dat ze het zo knap van me vindt dat ik naar mijn gevoel luister. Zij zat op dat moment in de situatie dat ze merkte dat ze al een hele tijd niet altijd voor zichzelf koos. En haar woorden deden me goed. Ik kon eigenlijk een voorbeeld voor haar zijn, terwijl ik het voor mezelf kiezen soms ook nog spannend vind. Dat gaf me kracht.

Hoe ik uiteindelijk mijn gevoel wat beter ben gaan leren kennen? Dit begon allemaal met yoga, waar ik in een artikel in maart meer over zal delen. Ook schrijven en mediteren hebben hier zo’n grote bijdrage aan geleverd. Welke gedachten heb ik en welke gevoelens creëren deze. Zo interessant!

milou: Wat een paar mensen die letterlijk schijt aan anderen hebben wel niet teweeg kunnen brengen hè? ;-) Misschien is dat wel de key: (een beetje) meer schijt hebben!