De weg naar het moederschap kan ik omschrijven als een prachtige, magische, maar soms ook onzekere weg. Allereerst heb ik mij nog nooit zo gevoeld, moeder in wording. Een baby’tje groeiend in mijn buik waar ik nu al verantwoordelijk voor ben. Daarnaast gaan mijn gedachten soms van hot naar her, ben ik ineens heel onzeker, vertrouw ik mijn lichaam niet zo goed of besef ik me ineens weer dat ik moeder ga worden. Kan ik dit wel? Moet ik niet nog heel veel leren en regelen? Ik neem jullie graag mee in het dagboek van een toekomstige moeder.

zondag 20 februari 2022

Voor jezelf kiezen, hoe lastig het blijft, hoe noodzakelijk het is. De yoga-opleiding gaat moeizamer dan ik zelf zou willen. In plaats van een dag in de studio heb ik gekozen voor een selfcare dag thuis. Ik merk dat ik naar binnen wil keren en de verbinding met mezelf nodig heb. Minder geven aan anderen, simpelweg omdat ik de kracht niet altijd meer heb, maar daar voel ik me wel onzeker over… 

Wat zou ik tegen mezelf willen zeggen?

Lieve schat, je bent nieuw leven aan het maken. Nu al 22 weken. Dat vraagt lichamelijk en fysiek veel van je. Ook al is het misschien alleen je buik die groeit, van binnen gebeurt er zo veel. Pak die rust, kies voor jezelf, verbindt met jezelf en met haar. Laat los, verzacht, stop het moeten en voel. Voel wat jij nodig hebt en handel hiernaar. Dat mag, jij bepaalt, jij draagt en jij zorgt. Voor jezelf en voor haar. Alles is goed en alles komt goed!

kracht en onzekerheid

Ik merk dat kracht en onzekerheid tijdens mijn zwangerschap soms hand in hand gaan en elkaar zo nu en dan afwisselen. Ik ervaar iets dat ik absoluut nog niet ken. Ik denk dat elke zwangere vrouw zich herkent in de wisselende buien die veroorzaakt worden door de gierende hormonen. Daarnaast weet ik ook dat deze hormonen een hele grote rol spelen in de onzekerheden die ik af en toe voel en ervaar. Maar mezelf er helemaal achter verschuilen voelt toch niet oké, want ik moet het er wel mee doen. Ik kan geen knopje vinden die ik indruk: ‘Hormonen uit’ en weer lekker door gaan. Nee, een feit blijft dat je als zwangere vrouw te maken kan hebben met wisselende buien. Het ene moment voel je je on top of the world en het andere moment ben je misselijk, wil je niks en word je onzeker. Dit veranderde bij mij wel in het tweede trimester, maar ook nu komen er soms vragen en onzekerheden, omdat het zo’n nieuwe ervaring is; levens veranderend.

Voor mijzelf voelde het soms alsof ik mezelf even helemaal kwijt was. Alsof ik een nieuw ritme moet vinden, terwijl dit ritme steeds weer verstoord wordt. Het ritme van vandaag past soms weer niet bij het ritme van morgen. Klinkt nogal ingewikkeld misschien, maar het komt het dichtst in de buurt van hoe het voor mij voelde. Alle kracht ging soms naar dat mini-mensje. Waardoor er voor mijn eigen ontwikkeling, behoeften, noem het maar op, even helemaal geen energie meer was, maar de dag erop ineens weer wel. Mindfuck! En ook een voorbereiding op het moeder zijn. Het begint al vroeg ;-)

schrijven

Wat ik steeds ben blijven doen is schrijven. Mijn gedachten op papier. Niet elke dag lukte dit, maar op de dagen dat ik me hier toe kon zetten voelde het, nadat ik mijn gedachten op papier had geknald, een stuk lichter. Even uit dat gemaal. Van een afstand de situatie bekijken en ook niet altijd hoeven inzoomen op die onzekerheden. Juist soms kiezen om mijn dankbaarheden op te schrijven en voelen. Ik mag een kindje dragen, mijn lichaam is hier sterk genoeg voor, dankbaar dat ik zwanger kan worden en dat het allemaal zo goed gaat. Want nog steeds is dit een magische ervaring. 

Afleiding, zoals bewegen, hielp ook. Ondanks dat het op bepaalde dagen echt niet lukte de bank af te komen door de vermoeidheid en misselijkheid, lukte het me op andere dagen wel een strandwandeling te maken, met de honden de duinen in. Iets minder ver dan ik normaal zou doen misschien, maar hey, ik was van de bank af, gaf mijn lichaam beweging en was bezig. Iets wat ook weer een positief effect had op hoe ik me voelde.

meebewegen 

Continu meebewegen met de stroom, dat voelt het beste. Wat heb ik nu nodig? Hoe voelt mijn lijf nu aan? Moet ik dit van mijzelf of wil ik dit echt heel graag? Moet ik nú alle boeken lezen over het moederschap of wil ik dit heel graag? Moet ik nú naar yogales of ga ik genieten van een warm bad en geef ik mijn lijf even rust? Dagelijks deze keuzes maken en bewust worden van wat goed voelt speelt nog steeds, maar och, dat loslaten blijft lastig en zal ik in mijn nieuwe rol als moeder nog vaak tegenkomen.