milou: EINDELIJK kunnen we het van de daken schreeuwen lieve zus, je bent zwanger (en ik word voor het eerst tante)! Hoe voel je je?

sascha: Haha ja inderdaad, ik word moeder! Jij wordt tante! Ik voel me ontzettend goed. Op dit moment ben ik 17 weken zwanger en ik heb sinds een aantal weken weer het gevoel dat ik mezelf ben. De eerste weken waren af en toe best pittig en dan mag ik nog steeds niet klagen. Het is allereerst bizar hoe hormonen zoveel invloed kunnen hebben. Mijn eerste trimester bestond voornamelijk uit slapen, nog eens slapen en de hele dag een weeïg, misselijk gevoel. In avondeten, en dan met name warm eten, had ik geen zin. Dus het was vooral yoghurt en fruit wat m’n maag een beetje vulde. 

Wat me vooral bezighield was het loslaten van mijn gedachten en accepteren dat de situatie even zo was. De moeheid, de misselijkheid, me weinig tot dingen kunnen zetten. Daar heb ik best mee geworsteld. Maar naast dat zo enorm dankbaar dat ik zwanger mag zijn en nieuw leven mag dragen!

milou: Het is zó bijzonder en bizar tegelijk hoe het vrouwelijk lichaam kan werken. Jouw eerste trimester heb ik natuurlijk ook van ‘dichtbij’ meegemaakt en op dagen dat je voor je gevoel weinig gedaan kreeg, heb ik je geregeld gewezen op het feit dat je juist harder dan ooit aan het werk was. En nog steeds bent, want omg er groeit gewoon een minimensje in jou. 

Al kan ik me tegelijkertijd indenken dat het voor jou echt een struggle moet zijn geweest, omdat jij nou eenmaal een bepaalde peper in je reet hebt. Een dag ‘niks doen’ heeft jou volgens mij nog nooit voldoening gegeven. Wat dat betreft lijken we niet op elkaar hè ;-) 

Maar vertel… Hoe ben je ermee omgegaan? 

sascha: Wat me normaal veel helpt is yoga, meditatie, naar buiten en wandelen, maar zelfs deze dingen waren soms te veel waardoor ik voor m’n gevoel echt helemaal terugging naar de basis en het soms voelde alsof ik mezelf even helemaal kwijt was. Daarbij komt de eerste weken ook nog eens de onzekerheid om de hoek kijken; de eerste echo, klopt het hartje, groeit het goed, zijn alle belangrijke testen goed? Allemaal nieuwe situaties waar je mee te maken krijgt en mee om leert gaan. 

Dat ging overigens niet vanzelf. Door op te schrijven hoe ik me voelde en mijn gedachten op papier te zetten, kreeg ik beter zicht op wat ik soms zelf aan 'problemen' creëerde. Het gaf me rust door steeds weer te beseffen dat er kracht nodig is om een kindje te laten groeien, en daar ook aan toe te geven en lief te zijn voor mezelf. Dat duurde wel even.

Standaard, volgens het boekje, werd het meteen met 12 weken beter. Ik kreeg weer energie, was minder moe, niet meer misselijk en sindsdien voelt het echt alsof Sascha er weer is.

milou: Ja pfff, wat een spanning en emoties komen er bij kijken. En inderdaad er komen zoveel nieuwe dingen op je af. Vanaf de zijlijn deed ik nagelbijtend met je mee! Al wist ik niet van álle afspraken af; de laatste echo bijvoorbeeld... 

sascha: Ja deze periode is intens, maar prachtig. Ik heb er ook echt zin in, maar weet niet wat ik kan verwachten en probeer daar ook weer in los te laten.

En hahaha, die echo. Dat was een mooie verrassing. Ralph en ik hebben niets met een gender reveal, maar we hadden voor 14 januari wel een geslachtsbepaling gepland alleen die werd door de lockdown geannuleerd. Toen konden we niets anders dan loslaten (alvast oefenen voor het ouderschap denk ik ;-)) en wachten op de 20 weken echo die op eind januari. gepland stond Toen ik wist dat de echopraktijken weer open mochten vanaf de 15de heb ik meteen een afspraak gemaakt, omdat ik toch heel benieuwd was. Uiteindelijk konden we nóg eerder terecht en weten we sinds zaterdag dat we ouders worden van een... meisje!

Wat vind jij ervan dat je voor het eerst tante wordt? 

milou: Jaaa, it's a girl (mijn reactie bij een jongetje was overigens précies hetzelfde geweest, haha)! 

Ik vind het zo bijzonder en ook nog steeds onwerkelijk. Al zegt je inmiddels groeiende buikje dat het toch echt geen droom is. Al moet ik toegeven dat jouw buikje verdacht veel op de mijne lijkt als ik ‘s avonds in de spiegel kijk, maar gelukkig bevestigen de echofoto’s voor de volle 100% dat er in jouw buik iets heel anders zit dan een foodbaby ;-) Helaas kunnen we elkaar niet elke dag in levende lijve zien, maar je ziet er werkelijk prachtig zwanger uit.

sascha: Ja, mijn lichaam verandert prachtig. Het is bizar en magisch tegelijk dat er een klein meisje in mij groeit. Ik voel me zo op en top vrouw. Dat kan ik bijna niet omschrijven. Ik heb haar afgelopen zondag zelfs voor het eerst gevoeld!

milou: Voor je het weet ben je al over de helft zus. Ik zou maar rap met de babykamer aan de slag gaan en die poster van Pippi Langkous kopen. Ik kan écht niet wachten!!!!