Hele dagen achter de computer, de jongste van het team, een Drents dorp. Voor mij op dat moment prima maar na 1,5 jaar ging het knagen, een soort sleur, zo kan ik het gevoel dat ik dagelijks had het beste omschrijven. Wat doe ik hier? Waarom vind ik dit leuk? Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Niet alleen op werkvlak, ook privé had ik enorm de drang om de wijde wereld in te gaan. Te wonen in een stad als Amsterdam.

Na 3 jaar te hebben gewerkt in Drenthe maakte ik de stap om te verhuizen naar Amsterdam. Ik kon na een sollicitatie bij eenzelfde soort afdeling van de Rabobank terecht en kwam in een heel fijn jong team. Er ging een wereld voor mij open. Nieuwe, leuke mensen, borrels op woensdag, donderdag en vrijdag. Etentjes thuis met elkaar, leuke activiteiten vanuit de bank. Het was eigenlijk een prima opstart in een nieuwe stad.

En toen kwam dat gevoel weer. Dat knagende, zeurende gevoel. In de ochtend als de wekker ging, mezelf slepend naar de douche, uiteindelijk elke dag hetzelfde. Ik gaf oriënterend hypotheekadvies aan starters en koos ervoor om op meerdere locaties in de stad te gaan werken. Soms op het hoofdkantoor, een dag op de Dam en een dag in Oud-Zuid. Deze switch gaf even voldoening, andere collega’s, andere omgeving en niet elke dag meer dezelfde locatie. En toch hoorde ik steeds een stemmetje die zei: dit past niet bij je. Wat doe je bij een bank?

Op een woensdagmiddag trok ik het niet meer. Ik voelde me steeds minder gemotiveerd, moe, telde de uren op de klok en begon mezelf eens af te vragen wat ik graag anders wilde. Meteen kwam ik weer bij de makelaardij uit. Ik zat immers in dat wereldje en het leek me met mijn cv een logische stap. Na wat speurwerk vond ik een interessante vacature als verhuurmakelaar in Amsterdam/Amstelveen en klom in mijn pen.

Na een leuk sollicitatiegesprek werd ik aangenomen. Ik kwam terecht in een fijn en jong bedrijf met veel gezelligheid, waar ik weer kon binnenkijken in huizen en groeien in een nieuwe commerciële functie. Ondanks dat de opstart heel fijn was kwam opeens weer dat gevoel. Want ook hier zat ik op een kantoor, 5 dagen in de week, computerwerk afgewisseld met de buitendienst. Elke dag op dezelfde plek beginnen, binnenkomen om iets voor 9 en naar huis rond half 6.

Wat is er toch mis met mij? dacht ik toen wel eens. Ik houd toch van interieur en huizen? Ik heb zowel Nederlandse als internationale klanten, leuke collega’s. Het ging van kwaad tot erger, omdat ik niets veranderde en het sluimerende gevoel groter werd. Zo groot dat ik met buikpijn naar mijn werk ging, de uren op de klok weer telde. Waarom kon ik niet tevreden zijn met deze baan? Waarom bleef ik maar gedachten hebben als: ‘Een kantoorbaan is niets voor mij’ en ‘Wat moet ik in vredesnaam gaan doen?’

Urenlang ben ik gaan kijken op vacaturewebsites. Wat spreekt mij aan? Wat wordt er aangeboden? Uiteindelijk heb ik nog enige tijd in de expatwereld gewerkt bij een relocation company. Een super flexibele baan waar ik mijn eigen agenda indeelde, kon werken tussen afspraken door in koffietentjes in Amsterdam en me eindelijk een beetje vrij voelde. Af en toe ging ik een dag naar kantoor en dan kwam meteen dat onbehaaglijke gevoel weer om de hoek kijken. Ik wist het nu zeker: ik ben geen type voor een kantoorbaan!

En toen kwam daar mijn interesse voor spiritualiteit. Al een aantal jaren las ik veel boeken over mindset en psychologie, deed aan yoga en ik merkte dat deze interesse steeds groter en groter werd. Vanaf dat moment ben ik echt gaan onderzoeken wie ik nu ben en wat bij mij past. Loslaten wat ik gewend was, wat ik gestudeerd heb, vanaf deze nieuwe plek kijken naar wie is Sascha en wat wil ik. Hoe wil ik me voelen op een dag? Ik heb op papier gezet welke elementen in werk mij aanspreken en wat juist niet. Om zo te leren van het verleden en dichter bij mezelf te komen. 

In januari 2020 vroeg ik een gesprek aan met mijn toenmalige HR directeur. 'Ik voel dat er iets anders op mij wacht', zei ik. Ik kon het moeilijk omschrijven, maar ik had zo’n drive om te ontdekken wat er nog meer was dan de makelaardij en vastgoed. De wereld die ik op mijn duimpje kende, maar waar ik geen genoegdoening meer uithaalde. 'Ga maar op onderzoek uit', zei hij. 'Ga maar voelen!'