Het passeerde allemaal de revue, maar een theaterspel was het niet. Bij het idee alleen al brak het zweet me uit en werd ik letterlijk ziek. Noem het heimwee, noemt het verlatingsangst, waarschijnlijk was het een combinatie van beide. Ik wilde huis en haard niet verlaten, omdat ik met m’n jonge, toen nog ietwat naïeve brein, de controle over de thuissituatie wilde houden. Ik wilde ervoor zorgen dat alles op rolletjes liep en iedereen gezellig bij elkaar was én bleef. Wist ik veel!
Thank god
verdween de heimwee naarmate ik ouder werd en de thuissituatie stabieler. Wat resulteerde in verschillende avonturen in het buitenland, waar ik als raszuivere boogschutter naar snakte.
En als vrolijke stuiterbal ging altijd ik maar door, totdat ik in mijn begin twintiger jaren ineens niet meer kon stuiteren. Noem het oververmoeidheid, overspannen of een (semi) burn-out. Het kwam erop neer dat ik na continu maar doorgaan, vol enthousiasme altijd ja zeggen, gecombineerd met persoonlijke struggles
zoals begaafdheid en onverwerkte emoties, spontaan uitgeblust was. Die vrolijkheid zelve ben ik gelukkig altijd gebleven, maar die periode heeft me wel gevormd tot wie ik nu ben.
Aan de ene kant de boogschutter die in me zit. Open, optimistisch, temperamentvol en hunkerend naar avontuur en vrijheid. Aan de andere kant het meisje dat behoefte heeft aan stabiliteit, vertrouwen, veiligheid én een extreem rechtvaardigheidsgevoel heeft. Een combinatie die niet altijd even gemakkelijk is, kan ik je vertellen, maar inmiddels weet ik hoe ik hiermee om kan gaan.
Al is en blijft het een zoektocht. En op mijn zoektocht neem ik je graag mee, samen met Sas!